„Od kiedy byłem mały, chciałem zabić niebo” – tak zaczyna swą opowieść jej główny bohater i zarazem narrator, dziewięcioletni Ikar, zwany Cukinią, który po dramatycznych przeżyciach trafia  do domu dziecka.

Świat dorosłych – z ich dramatami, sprawami całkiem nie dla kilkulatków – zderza się w tej książce z dziecięcymi wyobrażeniami. W powieści Gilles’a Paris’a nie ma najmniejszej nuty ckliwości czy sentymentalizmu, a śmiech przeplata się ze łzami wzruszenia. Adresowana do dorosłych, nie unika trudnych tematów, pozwala jednak spojrzeć  na świat z innej perspektywy – i sporo się nauczyć. Gdyby tylko dorośli, tak jak Cukinia, nie bali się zadawać pytań…

 

Szwajcarski film animowany, zrealizowany na podstawie książki przez Claude’a Barrasa od razu podbił serca publiczności – stał się przebojem festiwalu w Cannes (2016), zwyciężył też w plebiscycie publiczności 32. Warszawskiego Festiwalu Filmowego, był nominowany do Oskara i Złotego Globu. Otrzymał ponadto  Cezary 2017 – za najlepszą animację i za najlepszy scenariusz  adaptowany i wiele innych.

 

Gilles Paris, urodzony w 1959 roku na przedmieściach Paryża, 20 lat pracował jako specjalista PR. Jego pierwsza powieść PAPA ET MAMAN SONT MORTS  ukazała się
w 1991 roku. Następnie opublikował AUTOBIOGRAPHIE D’UNE COURGETTE (2002),
AU PAYS DES KANGOUROUS (2012), która zdobyła kilka nagród literackich, i L’ETE DES LUCIOLES (2014).

 

Gilles Paris, „Nazywam się Cukinia”, tłum. Elżbieta Maria Wilanowska, wyd. Świat Książki