Premiera 22 listopada 2006 roku
Dom w ruinie, trzeci tom uhonorowanej Nagrodą Nobla chińskiej trylogii „Ziemski dom”.

 

„Ziemski dom” lekko, naturalnie, ze swobodą i lekkością wprowadza w obcy świat. Pozwala na chwilę opuścić zamerykanizowaną Europę wraz z jej kulturą masową i poczuć nieporuszony spokój spełnienia. Wraz z fabułą wtopić się w azjatycki sposób myślenia. A jest on zadziwiający.

 

Akcja powieści, której bohaterem jest wnuk protoplasty rodu Wangów, młody Wang Yuan, toczy się w ogarniętych rewolucją Chinach, a także w Stanach Zjednoczonych, do których wnuk Wang Lunga wyjeżdża na sześcioletnie studia. Wang Yuan jest rozczarowany zarówno zmianami, jakie pod wpływem Zachodu dokonują się w jego ojczyźnie, jak i samym Zachodem, który – choć zaawansowany cywilizacyjnie

 

– nie respektuje standardów tradycji i moralności, a co gorsza żywi nienawiść wobec przedstawicieli innych ras. Zawiedziony wraca do Chin, by na przekór ojcu

 

– rozmiłowanemu w wojnie Wangowi Tygrysowi – a śladami dziada, osiąść na ziemi i zająć się jej uprawą. Dzieje rodu Wangów zataczają koło, a Yuan – rozdarty między tradycją a nowoczesnością, Wschodem a Zachodem – znajduje spokój i ukojenie w glinianej chacie dziada – jedynym trwałym, nie ulegającym runie, miejscu na świecie.

 

 

Pearl S. Buck (1892 – 1973) pod wieloma względami przerosła swoją epokę i stała się legendą.

 

Urodziła się w Zachodniej Wirginii i jako dziecko wyjechała z rodzicami, misjonarzami kościoła prezbiteriańskiego, do Chin. Dziewczynka poznawała język chiński równolegle z angielskim. Spędziła tam wiele lat. Na studia wyjechała do Stanów Zjednoczonych. Wróciła do Chin, by wykładać literaturę angielską na tamtejszych uczelniach. W roku 1932 musiała opuścić ogarnięte rewolucją Chiny.

 

Jako pierwsza Amerykanka była laureatką Nagrody Nobla i Nagrody Pulitzera. Wykorzystywała swój talent pisarski i dar rozumienia ludzi, by przedstawić cywilizacji Zachodu bogactwo kulturalne Chin.

 

Podczas czterdziestoletniej kariery pisarskiej noblistka wydała ponad siedemdziesiąt powieści. Jest też autorką sztuk teatralnych, zbiorów opowiadań, wierszy, książek dla dzieci i biografii. Należy do grona najczęściej tłumaczonych autorów, a jej powieści zostały przełożone na ponad 60 języków.

 

Zasłynęła również jako osoba walcząca o prawa człowieka

 

Tuż po debiucie prozatorskim Pearl S. Buck napisała kolejne powieści:

 

Łaskawa ziemia (1931), Synowie (1932) i Dom w ruinie (1935), razem tworzące trylogię „Ziemski dom” opisujące sagę rodziny Wang. Łaskawa ziemia przez dwa kolejne lata była bestsellerem, a jej autorka w 1935 roku otrzymała za nią Nagrodę Pulitzera i Howells Medal, zyskując tym samym światową sławę. W 1937 roku Łaskawa ziemia doczekała się ekranizacji, nagrodzonej później dwoma Oskarami, i była wystawiana na Broadwayu.

 

W 1938 r. pisarka otrzymała Nagrodę Nobla za „wspaniały epicki opis życia chińskich chłopów i za biograficzne arcydzieła”. Jeden z członków jury, Per Halstroem, w uzasadnieniu przyznania nagrody powiedział, że utwory Pearl S. Buck „układają drogę dla wzajemnego poznania się ludzi, na przekór wszelkim rasowym barierom”. Było to szczególnie ważne stwierdzenie w dobie rozprzestrzeniania się w Europie faszyzmu i po japońskiej agresji na Chiny.

 

Oprah Winfrey włączyła powieści Pearl S. Buck do swojego dyskusyjnego klubu książki, podkreślając, że „poruszają one tak uniwersalne tematy jak: prawa kobiet, znaczenie rodziny, konflikty klasowe, trudy związane z ważnymi życiowymi wyborami” oraz, że w Łaskawej ziemi autorka „zawarła cały cykl ludzkiego życia: jego dobre i złe momenty, pasje i niepowodzenia, ambicje i marzenia”.

 

Pearl S. Buck potrafiła ukazać swoich bohaterów w głęboki, a jednocześnie zdystansowany i prosty sposób. Opisywała postaci, ich wady i błędy, jednocześnie nie podporządkowując ich całkowicie tym przywarom – umiejętność, której często brakuje współczesnym powieściopisarzom.