Premiera książki "Czyste, nieczyste"

Colette uważała Czyste nieczyste za swoją najlepszą książkę. Przyznawała, że odsłania w niej swoje własne przeżycia i fascynacje, uważała ją niemal za autobiografię. Przechadzkę po erotycznym podziemiu, którego mapę nasza przewodniczka znała na pamięć, zaczynamy w mroku i rozmarzeniu popularnej palarni opium, a im głębiej schodzimy, tym więcej spotykamy niezapomnianych mężczyzn i – zwłaszcza – kobiet, których losy na zawsze odmieniła moc namiętności. Proza nie tylko szczera, ale i poetycka. Czyste nieczyste to w historii literatury najbardziej subtelne rozliczenie z różnorodnością doświadczeń seksualnych oraz nieobliczalną i nieprzewidywalną naturą miłości. Słowem wstępnym powieść opatrzy profesor Maria Janion.

Colette zawsze wydawała mi się najbardziej autentyczną feministką ze wszystkich pisarek.

Po przeczytaniu doskonałych, prostych, ale niezwykle prawdziwych zdań autorstwa Colette jedyne, co możemy zrobić, to upaść na kolana i poddać się ich urokowi.

Wielka literatura żywi się paradoksami natury ludzkiej – a Colette jest właśnie człowiekiem… Przystępna i nieuchwytna, zachłanna i surowa, odważna i nieśmiała, wywrotowa i łagodna, boleśnie szczera i finezyjnie zakłamana, natchniona pocieszycielka i pesymistyczna egzystencjalistka – to cechy artystki i kobiety. Pora odkryć je na nowo.

Sidonie-Gabrielle Colette (1873–1954) jako dwudziestolatka poślubiła Henriego Gauthier-Villarsa, znanego jako Willy, paryskiego literata cieszącego się wątpliwą reputacją. Pod jego nazwiskiem opublikowała swoje pierwsze powieści, opisujące dojrzewanie i inicjację młodej Klaudyny. Owiane skandalem, odniosły spory sukces wydawniczy. Po rozstaniu z mężem Colette utrzymywała się z aktorstwa, aż wreszcie ugruntowała swoją pozycję jako pisarka. Uważana za jedną z najważniejszych postaci literatury francuskiej. Członkini belgijskiej Akademii Literatury oraz Akademii Goncourtów.