„Książka Anny Janko to precyzyjne studium kobiecej wrażliwości, ale przede wszystkim jest to rzecz uderzająca poziomem literackim, daleka od językowych schematów, odważna”.
Polityka

„Od pierwszego zdania czyta się jednym tchem”.
Dziennik

„Dziewczyna z zapałkami” debiut prozatorski Anny Janko, znanej poetki (nominowanej do Nagrody Nike w 2001 r.). Czytając tę powieść wchodzimy w sam środek toksycznego związku, na zewnątrz wyglądającego na normalną polską rodzinę. Bohaterka, która zauważyła, że „życie, jak pogoda, nie dopisało”, nie chce poddać się w walce o własną tożsamość. Kibicujemy jej, śledząc zmagania z mężem, rodziną, z losem. „Na świecie ma się do wyboru tylko samotność albo pospolitość. Tako rzecze Schopenhauer. Zostałam obdarowana jednym i drugim. Na własne życzenie. A miałam pisać wiersze!” – wyjawia bohaterka. Anna Janko to z pewnością młodsza siostra Sylwii Plath.

Dlaczego „Dziewczyna z zapałkami”? Tytuł powieści nawiązuje wprost do Andersena i sygnalizuje śmierć z braku miłości. Zabawa z zapałkami, igranie z ogniem to w istocie mit inicjacyjny, opowiadający o poszukiwaniu własnej drogi. W tym wypadku bohaterka dojrzewa, uwalniając się od  „niedobrej miłości”. Umiera na chwilę, by narodzić się na nowo. Zwycięża, zyskując własną tożsamość, równocześnie jednak przegrywa swoje małżeństwo. Poprzez naruszenie skamieliny językowej, jaką jest tytuł znanej powszechnie baśni, autorka manifestuje obecny w całej książce kreacyjny stosunek do języka

„Dziewczyna z zapałkami” Anny Janko została już trzykrotnie doceniona nagrodami:
– Książka Wiosny 2007 – Poznański Przegląd Nowości Wydawniczych
– Książka Miesiąca – Magazyn Literacki Książki
– Nagroda Warszawskiej Premiery Literackiej
– nominacja do Nagrody Cogito – Mediów Publicznych
– nominacja do Paszportu Polityki

Anna Janko (ur. 1957 r.), debiutowała jako poetka tomem „List do królika doświadczalnego” (1977). O nastoletniej wówczas autorce pisali m.in. Hanna Krall i Artur Sandauer. Wydała kolejnych 5 zbiorów wierszy: „Wykluwa się staruszka” (1979), „Diabłu świeca” (1980), „Koronki na rany” (1989), „Zabici czasem długo stoją” (1995), „Świetlisty cudzoziemiec” (2000). Za ten ostatni tom była w 2001 roku nominowana do Nagrody Nike.