Od II połowy XIX wieku obserwujemy niesłabnące zainteresowanie kulturą, sztuką, literaturą i filozofią Japonii. W modernizmie japonizm porównywany był do renesansowego zainteresowania antykiem, a jego ślady dostrzegalne były w malarstwie, wzornictwie, teatrze i literaturze, a nawet w życiu codziennym. Katarzyna Deja w swojej książce przygląda się literaturze początku XX wieku i bada ścieżki, którymi podążał polski japonizm. Wraz z autorką i jej gościnią prof. Beatą Śniecikowską porozmawiamy o fenomenie polskiego japonizmu, a także jego znaczeniu dla współczesnej kultury. Rozmowę poprowadzi pani Joanna Wojtasiewicz z Biblioteki Centrum Kultury i Sztuki Japońskiej Manggha

 

śledź wydarzenie na facebook https://fb.me/e/UlxmybaN

Katarzyna Deja – doktor literaturoznawstwa, absolwentka polonistyki ze specjalnością antropologiczno-kulturową na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jej zainteresowania badawcze obejmują literaturę polskiego i europejskiego modernizmu, polski japonizm i orientalizm, a także transkulturowość, nową komparatystykę oraz literaturę światową.

dr hab. prof. IBL PAN Beata Śniecikowska (Instytut Badań Literackich PAN)- polonistka i historyczka sztuki, adiunkt w Instytucie Badań Literackich PAN. Bada nowoczesną literaturę i sztuki wizualne, zatrzymując się przede wszystkim na grząskich terenach pogranicznych (audialność i wizualność literatury). Tropi także związki kultury europejskiej z Dalekim Wschodem. Autorka monografii „Słowo – obraz – dźwięk. Literatura i sztuki wizualne w koncepcjach polskiej awangardy 1918–1939” (Kraków 2005) oraz „Nuż w uhu”? Koncepcje dźwięku w poezji polskiego futuryzmu (Wrocław 2008). Stypendystka Fundacji na rzecz Nauki Polskiej oraz Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, wiceprezes Fundacji „Centrum Międzynarodowych Badań Polonistycznych”.

O książce „Polski japonizm literacki 1900–1939”

W drugiej połowie XIX wieku Europę, w tym także i Polskę, ogarnęła fala japonizmu – mody na Japonię o zasięgu porównywalnym z renesansowym zainteresowaniem antykiem. Ślady japonizmu można dostrzec w malarstwie, wzornictwie, teatrze, literaturze, a nawet w życiu codziennym.
Niniejsza książka prezentuje zjawisko polskiego japonizmu od strony dotychczas zaniedbanej – jego manifestacji w literaturze. Zapomniane sztuki teatralne i powielające stereotypowe ujęcia powieści egzotyczne, młodopolska twórczość poetycka i groteskowe stwory z japońskich drzeworytów – to tylko kilka z różnorodnych przykładów literackiej mody na Japonię. Wykorzystując takie koncepcje badawcze, jak orientalizm, postkolonializm, transkulturowość i intertekstualność, autorka przedstawia polską koniunkturę na Japonię oraz różne ścieżki, jakimi podążał polski japonizm.

Jest to wszechstronne, erudycyjne studium problematyki nie dość dotąd opisanej w badaniach nad polską literaturą pierwszych dekad XX wieku. Monografię Katarzyny Dei uznaję za bardzo istotne osiągnięcie, wypełniające wiele luk w refleksji nad literaturą polską lat 1900–1939 oglądaną nie tylko w perspektywie transkulturowej. Do książki tej z pewnością sięgać będą zarówno badacze zajmujący się relacjami Polski i kultur Dalekiego Wschodu, jak i naukowcy szukający narzędzi do inaczej geograficznie posadowionych dociekań komparatystycznych. To także publikacja, która może zainteresować licznych niespecjalistów.
Z recenzji dr hab. Beaty Śniecikowskiej, prof. IBL PAN