Wraz ze spadkiem temperatury za oknem wzrasta zainteresowanie lekturami, nie tylko fabularnymi, ale także, co nas bardzo cieszy, dziedzinami akademickimi. Dla wszystkich zainteresowanych edukacją, wychowaniem i  rozwojem przygotowaliśmy nowe pozycje 2014, jak zwykle kierując się chęcią wypełnienia luk w aktualnych dyskusjach naukowych i wskazania nowych kierunków refleksji. Oficyna Wydawnicza „Impuls” przedstawia atrakcyjne promocje,  Najlepsze Książki na Gwiazdkę i Zimę oraz najnowsze publikacje z zakresu pedagogiki i nauk pokrewnych:

Miłość rodzicielska jest miłością bezwarunkową, a jej kształt wyznacza oddanie i poświęcenie, tym większy więc strach i niepokój, gdy coś idzie nie tak, gdy rozwój malucha nie podąża utartymi ścieżkami. Jednak w przekonaniu Autorek Dziecka o specjalnych potrzebach edukacyjnych… współcześni rodzice nie są już tak bezbronni jak jeszcze kilkanaście lat temu; do swej dyspozycji mają potężny arsenał, jaki podsuwa im rozwój nauk, tak humanistycznych, jak i przyrodniczych, czyniący z wiedzy o rozwoju naukę interdyscyplinarną. Psychologia, pedagogika, logopedia czy muzykologia jednoczą siły, by stworzyć spójny obraz małego człowieka – w ten oto sposób powstała książka, nie będąca niczym innym jak zapisem codziennych zmagań i wieloletnich doświadczeń w pracy nad terapią dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych, prowadzoną w Ośrodku Edukacyjno-Rehabilitacyjno-Wychowawczym w Ustroniu. Wobec mnogości zagadnień Autorki wybierają kilka, w ich ocenie szczególnie reprezentatywnych, by na ich przykładzie pokazać możliwe formy terapii, a także, co jest szczególnie ważne, by ułatwić współpracę na linii terapeuta – rodzic, przy czym ten drugi ujmowany jest jako „najważniejszy z terapeutów”.

Dziecko o specjalnych potrzebach w kręgu interdyscyplinarnej terapii
Dorota Kohut

http://impulsoficyna.com.pl/nowosci/dziecko-o-specjalnych-potrzebach-w-kregu-interdyscyplinarnej-terapii,1525.html

Zdrowie i kultura fizyczna. Na przestrzeni wieków
Bielski Janusz i Blada Ewa

Kalokagathia, czyli ideał pięknego życia, zdefiniował czasy antyczne. Nie mogło być inaczej, skoro dla Greków piękno złączone było nierozerwalnym węzłem z dobrem: to, co piękne, było zarazem dobre i cnotliwe, i odwrotnie. Nic zatem dziwnego, że w kwestii wychowania paideia i etyka podały sobie ręce – harmonijnie rozwinięte, kipiące zdrowiem i witalnością ciało młodego Greka miało warunkować cnotliwość jego charakteru. Filozofia chrześcijańska, ze swymi ideami umartwiania i poświęcenia, zdetronizowała model helleński na długie stulecia, nie zdołała go jednak unicestwić; od tej chwili model antyczny i model ascetyczny dzielą między siebie rozwój myśli o wychowaniu. Książka Ewy Bladej i Janusza Bielskiego opisuje historyczny moment narodzin oraz ewolucję kultury fizycznej i wychowania do zdrowia, łączących aspekty obu wspomnianych wzorców. Pokazuje, jak zaledwie kiełkujące w średniowieczu wychowanie fizyczne z każdym stuleciem przybiera na sile, a pojedyncze głosy humanistów i pedagogów w rodzaju Erazma z Rotterdamu, Andrzeja Frycza Modrzewskiego, Johna Locke’aczy Jeana Jacquesa Rousseau przerodziły się w falę działalności instytucjonalnej, dając współczesnym ogródki jordanowskie, obowiązkowe wychowanie fizyczne w szkole, wreszcie – wznowione w 1896 (nomen omen – w Atenach!) Igrzyska Olimpijskie. Być może za wcześnie jeszcze na tezę o historii zataczającej koło, tym razem w dziedzinie zdrowia i kultury fizycznej, niemniej schyłek wieku XX i początek XXI naznaczone są (chyba już) kultem zdrowia i młodości, będącym czymś więcej niż lansowaniem określonego stylu życia – warto więc pamiętać, skąd bije źródło nowożytnej tradycji.

http://impulsoficyna.com.pl/nowosci/zdrowie-i-kultura-fizyczna,1524.html

 

Coraz rzadsze są książki, w których treść idzie w parze z formą; nie wystarczy mieć coś do powiedzenia, trzeba jeszcze umieć to przekazać. Książki profesora Nalaskowskiego Ortodoksja i chaos od lat niezmiennie intrygują, lekkością formy i celnością spostrzeżeń przywołując najlepsze tradycje polskiej eseistyki. Z Profesorem można się zgadzać lub nie, można dyskutować, popierać lub zwalczać, ale, przede wszystkim, trzeba go czytać. Najnowszy zbiór, zatytułowany (jakże obiecująco…) Ortodoksja i chaos, jest przede wszystkim doskonałą lekturą, lecz zarazem i lekturą przewrotną, gdyż zafascynowany Czytelnik bezwiednie ulega czarowi autorskiego wywodu, kwestie merytoryczne odsuwając na boczny tor. A niesłusznie. Profesor Nalaskowski porusza tematy nie tylko ważne (m.in. reforma edukacji), ale i kontrowersyjne (tzw. kwestia żydowska, wychowanie do życia w rodzinie i wiele innych), przy czym niejednoznaczność jest tu cechą najbardziej pożądaną, gdyż, z racji swej natury, pobudza do myślenia, a o to przecież Profesorowi najbardziej chodzi. Jeśli o jakimś tekście można powiedzieć „subiektywny”, to jest nim z pewnością prezentowany tu zbiór felietonów – pisane niemal na żywo, stanowią, jak zaznacza we Wstępie sam Autor, „rodzaj kroniki buntu <na bieżąco>”, tym samym, jako prezentacja indywidualnego oglądu sytuacji, stając się wyrazem skrajnego subiektywizmu. Towarzyszące wywodom odwaga i bezkompromisowość czynią z Ortodoksji… lekturę trudną, lekturę, zaryzykuję stwierdzenie – elitarną, gdyż podsuwa Czytelnikowi gotową interpretację otaczającej nas rzeczywistości, a to nierzadko budzi opór. Warto jednak podjąć wyrafinowaną grę czytelniczą z Profesorem, by choć przez chwilę poczuć smak intelektualnej dysputy najwyższej próby.

W grudniu 2013 publikacja uzyskała tytuł Najlepszej Książki na Gwiazdkę!

http://impulsoficyna.com.pl/nowosci/ortodoksja-i-chaos,1521.html

Odmienną propozycję ideologiczno-metodologiczną odnajdziemy w monografii Barbary Smolińskiej-Theiss, poświęconej sylwetce Janusza Korczaka. Korczakowskie narracje pedagogiczneprzeplatają rysy biograficzne z ideami pedagogicznymi, czym nie tylko potwierdzają wielkość indywidualności Korczaka, lecz – przede wszystkim – dokumentują nierozdzielną całość, jaką współtworzyły koleje losu Starego Doktora i głoszone przezeń poglądy. Wydaje się, że to właśnie ten nierozerwalny splot stanowi najsilniejszy z argumentów, jakie pedagogika może przedstawić Czytelnikowi; podobnie jak w przypadku Jeana-Jacquesa Rousseau czy Johna Locke’a biografia wystawia świadectwo idei. Historia niezmiennie udowadnia, że tylko takie postacie zyskują nieśmiertelność i trwałe uznanie wśród potomnych, nieważne, jaką dziedzinę czy rodzaj postawy reprezentują. Zawarta w Korczakowskich narracjach… lekcja stanowi dla Czytelnika wyzwanie, zmuszając go do weryfikacji własnej postawy moralnej i trudnego przecież rachunku sumienia, bezlitośnie obnażającego wszelkie niedostatki. Portretowi, nakreślonemu ręką Smolińskiej-Theiss, daleko jednak do ideału, do jakich przyzwyczaiły nas monografie starej daty; w ujęciu Autorki Korczak jest przede wszystkim człowiekiem, ze wszelkimi wadami i zaletami swej kondycji – i tu może właśnie bije źródło przejmującej siły tej publikacji.

http://www.impulsoficyna.com.pl/nowosci/racjonalnosc-oraz-uwarunkowania-procesow-terapeutycznych-osob-niepelnosprawnych,1522.html
  

Komunikacja jest fundamentem – przypomina nam w Przedmowie do publikacji Dzieci o specjalnych potrzebach komunikacyjnych pod red. Barbary Winczury prof. Krystyna Ferenz. Czy rzeczywiście trzeba nam o tym przypominać? Czy w czasach, gdy wszystkie dziedziny życia podporządkowane są ściśle wymogowi szybkiej i skutecznej komunikacji, potrzebne są jeszcze powroty do podstaw? Okazuje się, że tak. Komunikacja, sprowadzona do swych fundamentów, a więc języka i towarzyszących mu kodów, nie jest tylko sposobem na wyrażenie/przekazanie informacji. Tkwiące w języku czy komunikacji możliwości stanowią bazę, nad którą nadbudowywana jest kultura i – szerzej – cywilizacja. Język jako źródło ikon i symboli, język jako zbiór norm i nakazów/zakazów, wreszcie – język jako odbicie doświadczeń pokoleniowych, staje się podstawową tkanką tradycji i przekazu kulturowego, niezbędnych do określenia własnej tożsamości oraz odnalezienia swego miejsca w wybranej społeczności. Jeśli więc z jakichkolwiek przyczyn rozwój umiejętności komunikacyjnych zostanie zakłócony, zaburzeniu ulega cała osobowość, co skazuje jednostkę na społeczne wyobcowanie – i tu bije źródło, z którego powstała najnowsza książka doktor Winczury, stanowiąca wyraz troski o dzieci, które z racji różnego rodzaju zaburzeń (autyzm, FAS, zespół Downa, rozszczepienie podniebienia etc.) mają utrudniony proces przyswajania reguł komunikacji.

http://www.impulsoficyna.com.pl/nowosci/problemy-zdrowia-psychicznego-u-osob-z-zespolem-downa,1520.html