Dom Wydawniczy REBIS zaprasza na Big Book Festival 2018 oraz spotkanie z jednym z najwybitniejszych współczesnych pisarzy – Antoniem Muñozem Moliną! Autor podczas festiwalu literackiego Big Book będzie promował swoją najnowszą powieść pt. Jak przemijający cień, która znalazła się na tegorocznej krótkiej liście nominacji do The Man Booker Prize.

 

Big Book Festival odbędzie się w tym roku w FUN Parku & Arenie Wspinaczkowej przy ulicy Merliniego 2 w Warszawie w dniach 22–24 czerwca.

INFORMACJE O SPOTKANIACH:

SOBOTA 23 CZERWCA, GODZ. 17.00, PODWÓRKO

AUDYCJA „POCZYTALNI” TOK FM

NA ŻYWO Z UDZIAŁEM PUBLICZNOŚCI

Spieramy się o nowe powieści Jak przemijający cień Antonia Muñoza Moliny oraz Lód Laline Paull.

SOBOTA 23 CZERWCA, GODZ. 20.00, ARENA

POWIEŚĆ TO STAN UMYSŁU

O subtelnych związkach życia i literatury, dojrzewaniu i powieściopisarstwie, które umożliwia bycie kimś innym, z hiszpańskim autorem ANTONIEM MUÑOZEM MOLINĄ rozmawia Jarosław Gugała.

Więcej informacji dotyczących festiwalu oraz program spotkań znajdą Państwo na stronie internetowej pod udostępnionym adresem: www.bigbookfestival.pl

Jak przemijający cień
Antonio Muñoz Molina

Podróż jako poszukiwanie siebie. Podróż jako ucieczka. 4 kwietnia 1968 roku James Earl Ray zamordował Martina Luthera Kinga, po czym podjął desperacką ucieczkę. W jej trakcie spędził dziesięć dni w Lizbonie, gdzie ubiegał się o wizę do Angoli. I to stolica Portugalii jest tłem, a zarazem najważniejszą bohaterką tej powieści – celem trzech przeplatających się podróży: uciekiniera Raya w roku 1968; młodego Antonia, który przybył tu w roku 1987, by szukać inspiracji do napisania Zimy w Lizbonie; oraz Antonia dojrzałego, już uznanego pisarza, szukającego dziś w Lizbonie śladów tych dwóch absolutnie sobie obcych ludzi. Jak przemijający cień, powieść oryginalna i szczera, podejmuje temat tęsknoty za przeszłością i budowania własnej tożsamości.

Zima w Lizbonie
Antonio Muñoz Molina

Miłość i samotność. Alkohol, jazz i Lizbona nocą – najczęściej nagradzana powieść Munoza Moliny.

„Nasza przyjaźń była doraźna, nocna, oparta raczej na zbliżonych upodobaniach alkoholowych – piwo, białe wino, angielski dżin, burbon – niż na bezwstydzie jakichkolwiek wynurzeń, w jakie nigdy, no, może prawie nigdy nie zdarzało nam się popaść. Jako pijacy ze znacznym stażem obaj nie wierzyliśmy zbytnio w przesadną euforię i przyjaźń niesione przez alkohol i noc. Tylko raz, nad ranem, pod wpływem czterech nieroztropnych wytrawnych martini Biralbo opowiedział mi o swojej miłości do dziewczyny prawie mi nieznanej – Lukrecji – i o ich wspólnej podróży, z której właśnie powrócił. Obaj wypiliśmy zbyt dużo tamtej nocy. Następnego dnia, kiedy wstałem, okazało się, że wprawdzie nie mam kaca, ale ciągle jestem pijany, i że zapomniałem wszystko, co mi opowiedział. Pamiętałem jedynie nazwę miasta, w którym ta – tak gwałtownie rozpoczęta i zakończona – podróż miała dobiec kresu: Lizbona” – fragment powieści.